رمان سرباز انتقام

ژانر: پلیسی، طنز، عاشقانه

نویسنده : فاطمه عیسی زاده (مهتا)

خلاصه :

اگر خورشید تابنده است و مهتاب تابان، پس چه شد که ایزد دادار سرنوشت تابان مارا بی تاب نوشت؟

دختری از دیار ندانسته های مجهول و دانسته های بی راه حل؛ گویی ایکس(x) زندگی اش را در دیار ابهامات ابدی و لاین حل قلم زده بودند که هرچه فرمول زندگی را اثبات می کرد، سرنوشت رویش خودکار قرمز می کشید.

 

تابانی که طعم تلخ و گَس انتقام ندانسته، بی فروغش می کند و جنس خوب شیطنت هایش شفق قطبی روزگار سیاه شکنجه گرش می شود!

مگر داریم که شکنجه گر دلش نرم شود؟ مگر داریم عشقی از سر انتقام، نه شاید هم انتقامی از سر عشق؟!

به یاد حرف دردناک تابان که می گفت: ما نسل بدبختی هستيم؛ دست مان به مقصر اصلی نمی رسد، از همديگر انتقام می گيريم!

مقدمه:

هرمان هسه چه زیبا گفت: وجود “عشق” برای آن نیست تا ما را خوشحال کند؛ من اعتقاد دارم، “عشق” وجود دارد تا به ما نشان دهد چقدر می‌توانیم “تحمل” کنیم…!

حالا من می گویم: دنیا شهربازی آدم ها نیست که چرخ گردونش با پول، شانس و قمار به کام بگردد؛ دنیا مار خوش خط خالیست که تنها برای خفه کردن طعمه اش به دور خود می چرخد… 

به نام او که بی منت آفرید، من را، تو را و عشق بینمان را …

قسمتی از متن :

شوکه برگشتم و به پشت سرم نگاه انداختم؛ فکر می کردم تا به محل سکونتش برود و وسایلش را
بیاورد، چندین روزی طول بکشد، اما در عرض پنج دقیقه بازگشته بود و حالا یک کارتن در دست
داشت!
مامان به جای من گفت:
ـ اومدی پسرم؟ چه زود!
آقا رهام لبخندی زد و گفت:
ـ وسایل خاصی ندارم، همین ها بودن که اومدنی تو ماشین با خودم آوردمشون.

پشت چشم نازک کرده و گفتم:
ـ اصلا شاید ما قبول نمی کردیم تو بیای با ما زندگی کنی؛ آدم یکم روش رو کم کنه خوبه!
کارتن را دست به دست کرد و گفت:

رمان سرباز انتقام

ـ در هر صورت من این خونه رو می خریدم و شما هم قبول نمی کردید، مشکل خودتون بود!
مامان با دست به گوشه ای هولم داد؛ به سمت” اقا رهام” قدم برداشت و با عجله گفت:
ـ پسرم خسته شدی؛ می تونی وسایلت رو توی این اتاق بذاری.
و با هم به سمت اتاق رفتند.

بی تفاوت شانه ام را آویزان کردم، سرم را به سمت شانه ام کج کردم و خواستم زبانم را هم بیرون
بیاورم، ناگهان به یاد شلوارم افتادم که لنگ در هوا روی آینه مانده بود! خواستم عکس العمل
سریعی انجام دهم، اما صدای جیغ مامان نشان داد دیر شده است:
ـ تابـ…ـان!
شانه هایم را بالا آوردم به گوشم نزدیک و خنده نمکینی کردم

 

به سمت اتاق رفتم، صحنه جرم را مامان جمع کرده بود، اما با نگاهی که بهم انداخت فاتحه ام را
خواندم. دندان قروچی کرد و گفت:
ـ به آقا رهام کمک کن وسایلش رو بچینه، برو چمدونم خودمون رو هم بیار لباساش رو کاور کن!
با گندی که زده بودم زبانم کوتاه شده بود. چمدان را به همان سختی که تا جلوی در برده بودم،
بازگرداندم و وسط اتاق روی زمین گذاشتم.

رمان سرباز انتقام

چشمم به رهام افتاد که به کمد تکیه زده بود و وسایلش را از داخل کارتن خارج می کرد. بالای
سرش ایستادم، با پا وسایلش را به گوشه ای ریختم و گفتم:
ـ برو کنار می خوام لباس هام رو توی کمد بذارم!

با دست کارتنش را هم کمی کنار کشیدم که او هم لبه دیگرش را گرفت و به سمت جای اولیه
اش کشید. یک بار با ضرب من کارتن را کشیدم که او ول کند، ولی دست بردار نبود! آن را به
سمت خودش نمی کشید، بلکه ان قدر زورش زیاد بود که با کشیدن های من هم از جایش تکان
نمی خورد.

به قول خودمون زور الکی می زدم که کارتن را از چنگش بیرون بیاورم. از تلاش بیجا
خسته شدم، پایم را به زانویش گیر دادم و به سه شماره کارتن را با تمام توان کشیدم که” اقا
رهام” آن را ول کرد و باهاش به زمین پرت شدم.

رمان سرباز انتقام

هرچه خرت و پرت داخلش بود روی صورتم ریخت، کتاب و قاب و غیره که رویم ریخته بود را کنار
زدم و نیم خیز نشستم؛ با حرص به صورت خندانش نگاه کردم. دلم می خواست سر به تنش
نباشد.

بلند شدم لگد محکمی به پایش زدم که قلنج پای خودم شکست و درد گرفت. کفرم در آمده بود،
جیغ هم نمی توانستم بزنم زیرا مامان مطلع می شد.
لنگ زنان به سمت چمدان رفتم تا کنار کمد کشاندمش و روی زمین پرتش کردم. در کمد را باز
کردم تا لباس ها را کاور کنم. زیر چشمی نگاهش می کردم که با بی تفاوت ترین ژست ممکن
کتاب هایش را دسته می کرد

با دیدن شلوار صورتی گلدارش که روی آینه به دار کشیده شده بود، خنده ام گرفت. اتاق از وسایل
ساده و قدیمی پر شده بود، اما برایم جذابیت داشت.
تا مادرش شلوار را دید، نامش را با جیغ صدا زد؛ به سرعت جلو رفت و شلوار را از روی آینه
برداشت.